Idealisten, ze bestaan nog, vrolijke idealisten. Rond Hannover gingen er vijftien de straat op, ‘om de wereld te redden’. Benjamin Scheuer legt het uit. ‘Emergency concerts, noemen we dat. Een mix van performance en concert, op locaties in en rond de stad.
Blazers die bij een snelweg vervuiling uit de lucht filteren, bijvoorbeeld. We registreren het op video.’ Zijn drang te redden wat er te redden valt, geldt ook de nieuwe muziek. Die Duitse muziekcultuur, ‘het is zo serieus allemaal’, verzucht Scheuer. Viel er dan niet te lachen met zijn docent compositie Wolfgang Rihm? ‘Als persoon zeker, maar wat muziek betreft, geef mij maar de ironie van iemand als Georges Asperghis.’ Vermakelijk, met zwarte humor is hem liever dan zwaar en diepgravend. ‘Ik wil de nieuwe muziek weer iets van haar centrale plek in de maatschappij teruggeven’, zegt hij bevlogen.
Dat wil iedereen wel. Waar te beginnen? Scheuer begint in de muziek zelf. Blaast op flesjes, jongleert met platenspelers en ‘lo-fi’ in plaats van hifi én relativeert. Koos voor de inzet van speelgoed. Eerst waren het badeendjes, voorloper John Cage piepte er ook al mee. Conventionele beestjes, geeft hij toe, maar ineens werd alles anders. ‘Het conservatorium van Hamburg ligt in een rijke buurt. Daar heb je zo’n chique dierenwinkel, V.I.Pets. Verkopen ze van die rubberen varkentjes. Geven een geweldig geluid, zien er grappig uit.’ Een goede manier om contact te maken met musici. ‘Weet je, ze komen vaak zo bezorgd op een repetitie. Dan vinden ze dat ze nog niet genoeg hebben gestudeerd. Laat ik ze in zo’n varkentje knijpen. Groiink! Doet wonderen. Het is nu een van mijn favoriete instrumenten.’
Hoe het begon? Blies vanaf zijn zesde op blokfluit, kroop achter de piano op zijn zevende. Speelde viool, kapte er mee. Reguliere klassieke opleiding? ‘Ja. Het voelde wel direct goed op die fluit, mijn eigen muziek te blazen. Blokfluiten komen nog wel eens terug in mijn werk, meestal met een vleug ironie. Een pianist die blokfluit speelt, zoiets.’ Favoriete componist? ‘Pin ik me liever niet op vast. Wat mij het meest inspireert zijn collega’s van mijn eigen generatie. Dat je op festivals iemand iets net een tikkeltje beter hoort doen, iemand van je eigen leeftijd. Dat is ontzettend belangrijk voor me, daar trek ik me aan op.’
Foto © Anna van Kooij