Excentriek, verknipt en transparant: de muziek van Sky Macklay kent een opvallende lichtheid. Tegelijkertijd spreekt er een fascinatie uit voor zwart-witcontrasten. ‘Subtiliteit is niet mijn sterkste kant. Ik hou ervan als mijn muziek heel pittig en intens is.’
Macklays klankwereld voelt soms als een tekenfilmwereld waarin onverenigbare klanken met elkaar tot botsing komen. Haar stuk White/Waves is een duw- en trekgevecht tussen korte uitbarstingen van hoge, knarsende geluiden en lang uitgespannen golven van ruis. In Fly’s Eye is het contrast zelfs gedramatiseerd en komt hetzelfde muzikale materiaal meerdere keren terug vanuit het perspectief van verschillende dieren, zoals de muis en de walvis. ‘Ik heb een obsessie voor binaire getallen. Ik hou ervan om de uiterst hoogste en uiterst laagste registers te verkennen, of de allersnelste of -langzaamste versie van een textuur of geluidsobject.’
Door de manier waarop Macklay deze extremen toepast, sluipt er iets in haar muziek dat zeker niet evident is in de hedendaagse gecomponeerde muziek: humor. Als tiener schreef Macklay ‘parodie-achtige liedjes, grappige muziek’ en nog altijd streeft Macklay ernaar een rol voor humor in haar muziek te vinden.
‘Natuurlijk past het bij mijn persoonlijkheid, maar humor is ook een gebied dat ik kan onderzoeken in mijn muziek dat onderbelicht is in de wereld van hedendaagse muziek. Er zijn niet genoeg componisten die aan de slag gaan met lichtzinnigheid en humor. Ik ben erg geïnspireerd door Simon Stein Andersons muziek, die heel excentriek kan zijn. Je hoort er de experimenten in en de resultaten daarvan, het is zo’n open boek qua structuur dat ik er blij van word. Experimentele muziek maken kan enorm leuk zijn en ik wil dat aan mijn publiek tonen.’
‘Ik streef naar een vergelijkbare transparantie in vorm en concept. Ik wil dat mijn muziek helder is over wat het doet. Ik word er gewoon blij van als ik muziek hoor die ik kan volgen, waarbij ik weet wat het doet. Want dat laat natuurlijk allerlei mogelijkheden toe, van het volgen tot het niet volgen van de verwachtingen. Die delicate dans van het creëren van voorspelbaarheid en onvoorspelbaarheid en het opvolgen of juist frustreren van de verwachtingen van het publiek.’
Macklay past dezelfde speelsheid toe op de inhoud van haar werken, die soms een subtiele politieke boodschap hebben. Haar stuk Many Many Cadences is bijvoorbeeld een plaagstoot richting de witte, mannelijke hegemonie in de geschiedenis van de klassieke muziek. ‘Als ik een politieke boodschap heb in een stuk, wil ik dat het duidelijk aanwezig is, maar ik wil niet mijn publiek ermee om de oren slaan. Misschien omdat het publiek dat op mijn muziek afkomt waarschijnlijk toch al politiek bewust is. Dus als ik dan hun sentimenten bespeel kunnen ze zich gemanipuleerd voelen.’
Macklays artistieke evolutie tot nu toe is er vooral een geweest van telkens dichterbij de kern komen. ‘Ik denk dat ik altijd vergelijkbare artistieke motivaties heb gehad en obsessies met humor, helderheid en binaire getallen. Dat zijn dingen waar ik altijd mee bezig ben, maar het kost tijd om ze goed uit te werken en te verwerken in muziek. Tegelijkertijd wil ik niet dat ze te vastomlijnd worden, want wie weet waar ik hierna weer allemaal door gefascineerd raak?’
Foto © Anna van Kooij