De jonge muziekpionier Kelley Sheehan (1989) uit Chicago werkt als componist, als uitvoerende in de geïmproviseerde elektronische muziek en als artistiek directeur / redacteur voor een webzine, waarbij ze enthousiast de muziek van haar collega’s promoot. Haar stukken zitten vol ontdekkingsdrift, liefde voor samenwerken en onvoorspelbaarheid.
“Toen ik begon te studeren volgde ik een opleiding tot pianist, maar alleen maar omdat ik me niet gerealiseerd had dat je een opleiding kon volgen in compositie. Zodra ik daar achter kwam, wisselde ik van studie. Dat is een grappig verhaal waar mensen vaak om moeten lachen: dat ik niet eens wist dat je dat kunt doen in school!” Haar achtergrond als uitvoerend muzikant werkt door in haar aanpak als componist: “Als ik bijvoorbeeld schrijf voor een elektrische gitaar, wil ik ook een elektrische gitaar in huis hebben. Zodat ik ermee kan experimenteren en uitproberen welke geluiden allemaal mogelijk zijn ermee.”
In de afgelopen jaren is Sheehan zich steeds meer gaan richten op het werken met elektronische instrumenten, die ze veelal zelf bouwt. En een steeds groter deel van haar artistieke praktijk is als improvisatiemuzikant, solo of met andere muzikanten. In haar composities probeert ze de wereld van live geïmproviseerde elektronische muziek en die van de klassieke concertzaal samen te brengen. Bijvoorbeeld in haar stuk Talk Circus, waarin ze een no-input mixer gebruikt: een instrument dat vaak gebruikt wordt in noise muziek vanwege de mogelijkheden ervan om rauwe feedback te creëren en vanwege de onvoorspelbaarheid ervan.
“Toen we dat stuk repeteerden, zei ik altijd dingen als: het algemene idee hiervan is dat ik een klikgeluid wil, of een bromgeluid. Het eindresultaat klonk dan hopelijk ergens in de buurt van wat ik in mijn hoofd had. Ik heb het idee dat mijn werk steeds meer in die richting opschuift. Van ‘ik wil dit geluid op dit moment’ naar ‘ik hoop dat dit gebeurt’, afhankelijk van de elektronica die ik gebruik of de structuren die ik gebruik.”
Maar hoewel ze improvisatie en onvoorspelbaarheid toelaat in haar werk, zegt ze: “In de kern ben ik denk ik heel sterk een structuralist.” Wanneer ze structuren maakt, laat ze zich leiden door de eigenschappen van de geluiden die ze gebruikt. “In mijn stuk Four Sharp Corners moeten de muzikanten bijvoorbeeld hun violen over een tafel schrapen. Dus moeten de muzikale lijnen die ik schrijf lang en traag zijn. Ik begin altijd met geluiden en mijn structuur volgt uit hoeveel tijd die geluiden nodig hebben. En om de een of andere reden vallen mijn stukken altijd korter uit dan gemiddelde hedendaags klassieke stukken. Ik zou niet willen zeggen dat dat met opzet is, maar ontevreden ben ik er ook niet mee. Ik vind het wel mooi dat ze hun ding doen, zeggen wat ze willen zeggen en het daarbij laten.”
De geluiden waar Sheehan zich toe aangetrokken voelt, zijn vaak de wrangere. “Ik hou gewoon van gruizige geluiden. Dat is altijd zo geweest. Er zitten zoveel lagen in dat soort geluiden. Ook als je er heel lang naar luistert, kun je er nog steeds nieuwe dingen in ontdekken.” Met de gruizigheid komt ook een zekere speelsheid: ze schreef zelfs een stuk, Circle Speak, voor een elektronisch versterkt speelgoeddoolhof. De uitvoerende manipuleert de geluiden door het spel te spelen.
Circle Speak wordt tijdens de Gaudeamus Muziekweek gepresenteerd in een uitgebreide installatieversie voor meerdere spelers. Een opwindend idee voor Sheehan, die een teamspeler van nature is en naast haar eigen muziek actief werkt aan het promoten van het werk van haar collegamuzikanten en -componisten, in haar uitvoerende praktijk en als artistiek directeur voor webzine Cacophony. “Ik hou van het gemeenschapsgevoel dat het me geeft. Diverse stemmen promoten is echt een belangrijk onderdeel van mijn werk. Ik vind het heel fundamenteel voor kunstenaars om elkaar te ondersteunen. Zeker nu.”